travel – The Social Writer

The Great Depression

This short essay is an attempt to explicate the human damage this ravaging ‘battle’ against a virus is causing. The piece explores possible causes and maintaining factors from a psychological angle and inquires adherent questions philosophically. In short: how did we get caught in a spiral of sameness? What makes this crisis seem perpetual? And to what degree does this relate to depression?

Fishing Therapy

His eyes are endless. The emptiness within, boundless. Somber, with an indifferent countenance, he stares down a muddy pond, behind which a busy highway is rushing. Above the old, unshaven man hovers an impenetrable grey sky, reflecting his inner state seamlessly. He throws in his fishing line and remarks: ‘this is the only thing I still look forward to’. Some ten other men alike are lined up along the shoreline, staring at the still water, having something in common: they suffer from depression. Fishing is their therapy. For some, it is the only reason to keep on living.

In current modern society, depression is widely prevalent and growing. Suicides have multiplied. Amongst the elderly, the youngsters and even children, it spreads rapidly. It may be closely entwined with the increase of loneliness in recent years and the dissolution of the traditional community without an adequate replacement. One thing is evident nonetheless; that inasmuch as we are better at expanding and extending our lifetime, we became worse in actually spending that lifetime. The excess of free time even became an enemy. Insofar that some, more tragically, decide to end life themselves, for they cannot believe any change is at hand.

Psychologically, depression is a way of dealing with peril that goes awry; a personal strategy to remain mentally healthy that leads to its very opposite. It usually begins as a reaction to life’s turmoil, such as a lockdown or social isolation. By cognitively presuming that these events will continue eternally, by mentally painting life black, one may anticipate more dark times ahead. A form of self protection, you might say.

There’s another good reason for this. People are in dire need of control, to have a grip on their life and oversee things, in order to feel well. And indeed, by picturing life as a bitter sequence of problems and darkness (based on past events), one may be one step ahead of misery. Continually bracing yourself for incoming gloom. This strategy makes life, despite the misery, appear at least manageable.

But after a while of doing so, this grim attitude will become the new mental default setting. It will surpass its own goal and become clinical; emotions are less bright, moods are bitter, nightmares recur. Especially those with a more negative temper are prone to this, but it can happen to anyone who is exposed long enough to hopelessness and social deprivation. The depressed picture their life as a perpetual repetition of sameness. The time ahead becomes predictable and presumable, with no relief in sight. Like a tunnel without the light at its end.

Life On Repeat

An effect of the fight against the physical pandemic is that it makes life appear like a repetition. At first, persistent lockdowns, regulations, social distancing, polarization, alienation and the virus itself entice severe, returning stress reactions. Then, in headlines, on TV and on social media, at bus stops or in planes, even in the outer corners of the world, in Fiji or Phoenix or Indonesia, for two years already, one is reminded of the pandemic. From minute to minute, day in, day out, algorithms flow into each other almost seamlessly, stringing together the news into a constant stream of misery, arresting its audience in a lethal routine.

Symbols, visualizations, sounds, talks, masks, announcements are consistently recurring, restraining mental experience. We have narrowed down our vision into a tiny keyhole through which we look at the ‘world’. The expansiveness of human imagination, is cut off by a grand reduction of reality. In great fear of letting the virus escape our attention, we have relabeled a crisis into the crisis. This crisis functions like a super-heavy black hole, drawing all other light from the horizon, making it incomprehensible to see beyond. Even climate change, a catastrophe of apocalyptic proportions, became obliterated under the corona twilight.

Particularly empowered by (social) media, it maintains the idea that the world is almost exclusively composed of the pandemic. And beyond that, there is merely nothingness. The perfect ingredients for mass depression. It painfully shows our inability to zoom out and place things into perspective. The corona routine has dramatically narrowed the scope through which the world is viewed. Swaying from wave to wave, lockdown to lockdown, it dictates our perception of time and space. For many, this monotony may be extrapolated or biased towards other domains of life, sometimes leading to severe depression and even suicide. This is the reason for many to go astray, exiting their country or life itself. Not to ignore the rules, but to try and escape what is almost inescapable.

‘The’ Crisis Doesn’t Habituate

After some decades of relative inertia, humanity was given a striking reminder of its own natural mortality. This painful realization has -perhaps- enticed a sense of helplessness, which is a key element for depression. Indeed, the inconceivable truth of having no or limited control over the situation plunged many countries into a deep collective depression. Subsequently, the assumed way of restoring that control is by becoming obsessed with the subject; continuously testing, checking, analysing and monitoring even its tiniest change; becoming pragmatic instead of visionary; introducing rigid rituals to maintain the idea of having a grip on something uncontrollable.

Ironically, the more humanity gets obsessed with one particular subject, the more it fails to see beyond and place it into perspective, which intensifies the depression once more. Gradually and very subtly, we become imprisoned in the penitentiary we’ve built around ourselves. And life’s colors slip away from us, while we’re busy chasing and hunting the subject of our obsession.

So why can’t we get used to the pandemic, so that it doesn’t dominate mental experience as much? The modern citizen is unfortunately not granted a breakaway from stubborn pandemic updates; he or she is encircled by screens that disturb serenity with real time crisis reminders from across the planet, all the time. The commandment to stay home and the reduced social circumstances empower the time spent checking the news and live blogs, because of which, again, one repeats the same cycle: scrutinizing the same subject. The current individual has got caught in a treadmill of over-analyzing, over-thinking, and over-worrying.

One-sided information in such abundance contributes to deceiving and distorted thinking patterns that barely reflect reality. Paradoxically, the information source we use to estimate the remaining duration till the end of the crisis, is also responsible for prolonging that (psychological) duration. Possessing modern streaming and communication technologies, the defining trait of this crisis is its power to continuously justify and refresh its own existence. By constant refreshment and renewal through worldwide media updates, it stays forever young, and doing so, keeps us forever engaged.

Hollow Shells

Another effect of overly fixating on the pandemic is that complex humans have been stripped down to potential virus carriers: simplified to hollow, soulless shells with throats for swab tests and arms for jabbing and faces for covering. The rest became obsolete. When all is seen as a virological testing subject, the value of everything and everyone is therefore measured by its usefulness in relation to the virus; whether the presence of a thing or person is legitimate fully depends on its infection risk. Social gatherings, for instance, pose a bigger infection threat than no gatherings, thus are restricted. Affection and closeness? Dangers that should be avoided. Simple as that. Psychological, cultural, spiritual, social, religious, and even economic factors are left out. Crude, like an entire chicken farm that needs to be annihilated after one case of bird flu, has been located.

This orthodox corona moral was widely endorsed at the promise of physical safety. Indeed, physical safety is a fundamental human need. Therefore, a strict set of enforced or unspoken social rules were adopted, rules that relabelled human touch, proximity and sociability as hazards. It’s a normative standard that identifies our fellow beings as a direct (and only) risk for dying. Ignoring objectivity, other essential psychological needs have become taboo, for they now imply only hazard and fear. And, death. There has been an astonishing willingness to accept a pale life of misery, of social distance and coldness, just to decrease the chance of infection by decimals, if at all. Opposing these stringent norms means asking to die, is the consensus. And, a reason to be called an idiot. The orthodox vision cannot accept that there are different perspectives on what can be called ‘a healthy life’. It diligently states that simply being virus-free equals health, period, at the costly expense of other essential needs.

A Look Forward

After two years of ‘reduced circumstances’, it’s inevitably time to welcome life’s lush complexity again; we need to let go of the virus. Primarily, the installed taboos need to be breached to restore human bonds. Scary as it may sound, people need to learn to embrace each other again without compunction. Nonetheless, wounds in human connection, and in mutual faith run deep, and they might take years to heal. In order to furthermore delay an epidemic of depression, a common hopefulness should replace the collective hopelessness.

The pandemic should settle down as one shade, perhaps a darker color, on an overarching palette that represents life as a vivid, inconceivable colorized spectrum. The hollow shell that we’ve become, needs to be inhabited once again. Humanity never progresses without risk, or by being obedient to the rules. It progressed because it left behind old dogma and replenished itself. At this point, this is the task we’re confronted with, are we to prevent an enormous wave of depression.

Nevertheless, outside the boundaries of depression, outside those dispiriting headlines, graphs and numbers, still lies that lucid world in all its splendor. In all its wonder and amazement. Unchanged, impatiently waiting to be rediscovered.

© Stefan Hoekstra/The Social Writer, 2022. Unauthorized use/and or duplication of this material without express and written permission from the site’s author and/or owner is strictly prohibited. Excerpts and links may be used, provided that full name and clear credit is given to Stefan Hoekstra and The Social Writer with appropriate and specific direction to the original content.

Corona Diary #7

We went on vacation, but the virus didn’t. Written on 22-07-2020.

There is no reason to wrap up this diary just yet. Corona seems to be returning. Better said: it had never left us. A Dutch publicist stated sharply that ‘we went on vacation, but corona didn’t’. Numbers of infections are on the rise once again. Virologists are apprehensive for a second wave. But I’m afraid that we are still riding on the the first wave. Did we cheer to soon?

I have to reckon that I was impatient too and went on a brief train getaway to Czechia, where the virus seemed non-existent. Meanwhile, my fellow countrymen are sunbathing in France and Croatia. Some of us take it a step further and are endangering themselves and others, as they deliberately squeeze themselves into packed airplanes heading to Greece and Spain. This striking turnaround in mindset denudes our fleeting values. Touristic ventures by airplane were thought utterly irresponsible just one month ago, until ‘experts’ praised the plane’s ventilation systems and deemed air-travel entirely safe. And of course, we nod our heads agreeably. But for only a few weeks, Corona didn’t dominate the headlines, and here we are.

Humanities and technocracy don’t run smoothly together, that much is certain. In the heydays of Corona, the health ministry was releasing death-reports on a daily basis, which were then conveyed to the masses by news channels. As cases dropped, the frequency of these reports downshifted along with it, eventually dropping towards a meagre one time a week. From an epidemio-technocratic perspective, this might have seemed logical. Less cases, less attention. But from a social psychological angle, that means walking a very slippery slope. For it should be clear that the contemporary mind is directed by whatever appears (and disappears) on the powerful outlets of mass media (individually customized by algorithms).

Our Dutch vacation exodus also reveals how we put our blind trust in the government’s choices and advice. Which is erroneous, since even the best informed governments are running behind the facts. Technocratic decision-making is reactionary at most. It doesn’t envisage an ideal or anticipates on future events. It is perpetually in need for the outcomes of earlier research, and perpetually too late to act wisely in the moment. Understandably, the government doesn’t quite know how to anticipate, for the virus is still a big mystery. What isn’t a mystery though, is that certain sectors of economy are losing money.

Likewise, it proved tempting for politicians to act based on what they know, rather than on what they don’t. We know the economy is suffering. Yet we don’t know how dangerous and recurrent the coronavirus actually is. So what do we do? We let economy run free again, because we ‘know’ the sorrows of economy. Yielding to the pressure, the Dutch government had given in to compelling demands to reopen bars, cafes and even prostitution. Economically constrained countries such as India and Brazil never even had the luxury to disobey economy’s impatience. Nonetheless, even the financially backed-up Netherlands have ultimately succumbed to the hasty consumer market.

Unfortunately, also the Dutch reopening of economy was not a philosophically wise -free spirited, independent- decision, it was simply kneeling before the unrelenting power we have attributed to our consumer economy. Virus or not, we need to start running on the money treadmill once again. The future will tell where this will lead to. But the passivity of citizens and the loss of common sense, merged with the unwise hastiness of governments are worrisome predictors.

Header image: Sujeet Potla

© Stefan Hoekstra/The Social Writer, 2020. Unauthorized use/and or duplication of this material without express and written permission from the site’s author and/or owner is strictly prohibited. Excerpts and links may be used, provided that full name and clear credit is given to Stefan Hoekstra and The Social Writer with appropriate and specific direction to the original content.

The Romantic Melancholy Of Train Travel

An emotion-provoking piece, devoted to Literary Realism; one of my favourite writing-styles. It was written -rather suitably- aboard a train in Germany on 17-07-2020.

Producing a sine wave sound rising in frequency, electricity passes through the engine and the train sets itself into motion. Its destination lies elsewhere. Puffing and squeaking, the noisy machine fares out of the station. The commotion dies down quickly after, and quietness returns.

A big clock on the platform tells that it’s somewhere around eight in the evening. Peak hours are over and passengers are few. The surrounding valley is encircled by hills, topped with plucks of pine-trees. At this point of dawn, the sun had descended enough in order to send some of its last rays through the periwinkle overcast.

The station’s diner had closed its shutters hours ago. The entrance has been amalgamated into the only notable terminal, which gives quite a dilapidated impression. Its canary yellow wainscoting had begun to exfoliate seemingly years ago. Nonetheless, bits of former glory still remain. One could easily imagine it being bypassed by whistling steam trains in a faraway past. Yet, a large plastic pamphlet hanging down the facade promises that the area will soon be modernized, whatever that might mean.

All in all, it was an intensive day aboard different carriages, leading through lively towns and vast pastures. Safely behind a large window, innumerable settlements and industrial sites could be seen drifting by. Within the intimacy of the train compartment, there were some shy interactions with fellow passengers, but it was too transitory to still recall their precise countenance. In contrary to this lonesome place, they have disembarked earlier on and might now be having dinner with their family or loved one.

Travel announcements can be heard from a row of rusty loudspeakers, echoing til far beyond the station’s bounds. Talking in an unknown language, a recurring female voice conveys all sorts of travel information. In the warmth of her voice, there is confidence and reassurance. Those present, listen attentively whenever she has something to say.

On an adjacent marshalling yard, the blood red eyes of a small suburban train seem to hover above a complex structure of tangling railway tracks. The empty vehicle appears to be standing by for the start of its working hours. When the red signal jumps to green, it will glide onto an allocated railway track to begin loading and unloading human beings.

Meanwhile, and with sheer indifference, a lengthy freight train cuts through the station in full speed. The extensive string of chemical containers which it carries, shapes into a giant, otherworldly snake, of which a roaring locomotive forms the head. Little later, its poisonous tail escapes the station with a fierce blow of wind. Once again there is calmness. The snake’s visit was just a fleeting disturbance in the prevailing tranquility.

Scattered across the platform, a handful of travellers is awaiting their transport. Partly hidden behind a windshield, sits a young woman with blonde hair who appears to be lost in thoughts. And on appropriate distance, a young man is leaning against an information display. Other, more distant platforms are similarly dotted with vague human silhouettes.

Every now and then, there seems to be a flash of curious eye contact between the passengers. Dreamy eyes glare across the premises almost uninterruptedly. And sometimes, the lines of sight would coincidentally cross paths and affirm each other’s solitude. One might wonder how many fragile romances have bloomed amidst these charming railroads.

The curious workings of the universe had arranged this brief encounter between strangers, who might never meet again hereafter. As soon as the incoming train will disperse them into opposite directions, their precarious common ground of solitude will perish.

36 uur in Vietnam

Na de onaardse schoonheid van Ninh Binh, arriveren we in de provinciale stad Tranh Hoa. Terwijl we in een snikheet café al twintig minuten op onze koffie wachten, denken we kort terug aan de imposante en ongewone rotsformaties die we de afgelopen dagen hebben mogen aanschouwen. Een onwerkelijk landschap waarin steile, puntige krijtrotsen worden afgewisseld door uitgestrekte moerassen en groene rijstvelden. Kort bespreken we de pracht van de ondergaande zon, die in slechts enkele minuten achter een rots weggleed. Hoe de Aziatische zon een andere is dan de onze. Vooral de snelheid van het ondergaan en het bijgaande kleurrijke schouwspel is iets wat zich alleen kan manifesteren dichter bij de evenaar, zoals hier in Vietnam. De herinnering aan de dagen in Tam Coc en haar omgeving zullen zich diep in ons geheugen nestelen. De beelden van deze donker oranje gloed zullen op onverwachte momenten, wellicht in Nederland op kantoor, weer eens de gedachten passeren.

We bevonden ons tijdens het begin van deze reis op het zogeheten bewandelde pad. Vaak namen we prijzige touring bussen, die je in overvloed hebt in Vietnam en uitsluitend door toeristen gebruikt worden. Voornamelijk door stellen van jongere leeftijd, waartoe ook wij behoren. De weg naar Ha Long Bay bijvoorbeeld, verliep op deze manier en was zelfs inclusief boottocht. Het was comfort alom. We hoefden niet veel na te denken en er kwam weinig logistieke planning bij kijken. De gehele rit was er WiFi, dus passagiers hoefden ons ook niet te vervelen of uit het raam te staren. We werden probleemloos van attractie naar attractie gereden, een ogenschijnlijk ideale manier van reizen. Bijkomend pluspunt is dat er in al deze bussen geen Durian geur te bekennen was. Alleen, in onze optiek, werd deze manier van reizen na een poosje een beetje saai. Na de dagen in Tam Coc gooiden we het roer om, en dat hebben we geweten.

Vandaag was een zware, uitputtende dag. Zo’n acht uur voordat we in dit café aankwamen, verlieten we onze comfortabele homestay. Zonder plan of vooraf geboekte bustickets. En dat staat in Vietnam gelijk aan valsspelen. Het wordt er simpelweg niet getolereerd dat je buiten het bewandelde pad om reist. Dat je dure, en met WiFi en airco uitgeruste vervoermiddelen weigert. Je bent een toerist, bent blank en hebt dus een goed gevulde portemonnee voor een exclusieve manier van reizen. Dat is doorgaans de gedachtegang bij zowel de lokale bevolking als bij medetoeristen. En dat is een klevend plakkaat. Het is een kenmerk van een land dat tegelijkertijd bekend én totaal onbekend is met haar toegenomen aantal internationale bezoekers. Op de meetlat van toeristische volwassenheid is Vietnam te vergelijken met een onberekenbare puber, zoekend naar haar identiteit.

Van dit stigma moesten we ons ontdoen. En het kostte de nodige moeite om niet alsnog de toeristenbus te worden ingedrukt. Na wat noedels voor ontbijt stapten we in een schimmige taxi en werden vervolgens afgezet naast een brandend hete snelweg. Een paar Vietnamese dorpelingen had ons eerder met tegenzin aangeraden een busje aan te houden. En het duurde inderdaad slechts vijf minuten voordat een roestig bestelbusje, uitgerust voor personenvervoer, voor ons stopte. Met vage letters was beschreven dat Tranh Hoa de eindbestemming was. Maar waar precies in deze grote stad, was niet duidelijk. Met het betreden van dit busje, betraden we tegelijkertijd een geheel nieuwe wereld. De airco stond zeker niet hoger dan tien graden. De transitie van 35 graden naar 10, is misschien wel te vergelijken met jezelf opsluiten in een enorme koelkast.

En, er was geschreeuw. Heel veel geschreeuw. In onverstaanbaar Engels probeerden de lokale inzittenden met ons te communiceren. De één vanuit interesse, de ander enigszins chagrijnig. Weer een ander was vooral geïnteresseerd in de schamele inhoud van mijn portemonee. De commotie die ontstond toen we instapten was groot. En dat bleef zo gedurende de gehele rit. Bij het naderen van Tranh Hoa liep het busje langzaam leeg. Een nerveus gevoel begon zich te ontvouwen want dat betekent vaak maar een ding. Namelijk dat de eindbestemming dichtbij is. Al voordat we de buitenwijken van Tranh Hoa hadden bereikt sloeg de chauffeur plotseling af. Na wat gebrekkige communicatie met de chauffeur bleek dat het busje slechts kortstondig op de ringweg zou stoppen, en daarna door zou rijden naar een gehucht ver voorbij de stad.

Uiteindelijk streken we neer op een verlaten tankstation, zo’n tien kilometer van het stadscentrum. Het lag aan een betonnen wirwar van wegen, zoals je die ook wel rondom Europese metropolen ziet. Ouderwets liften of het verkrijgen van ander openbaar vervoer was nagenoeg ondenkbaar. Zodoende waren we genoodzaakt wederom een taxi te raadplegen die ons voor een astronomisch bedrag zou afzetten in het centrum. Ons koppige idee om de toeristenstroom te ontlopen door gebruik te maken van het openbaar vervoer, liep uit op een kleine ramp. Het was een optelsom van het gebrek aan informatie, de onwelwillendheid van op geld beluste Vietnamezen en onze eigen miscalculatie. Niettemin zijn we (enigszins gehavend) aangekomen in Tranh Hoa. Dit is een middelgrote plaats, die niet specifiek ergens om bekend staat, behalve om haar lange wachttijden in koffiehuizen.

Nachtelijke ontmoetingen

Daar zitten we nu nog steeds te wachten op onze Vietnamese koffie, en op de trein naar Da Nang. Eindelijk. De trein, waar we veel goede verhalen over hebben gehoord. Volgens verschillende bronnen is dit verreweg de meest comfortabele manier van reizen in Vietnam. In tegenstelling tot de infameuze slaapbus wordt de trein bestempeld als veilig. Dat betekent in dit werelddeel doorgaans dat de trein in ieder geval een kleinere kans heeft om in de afgrond te belanden dan de bus. Bovendien heeft de slaaptrein altijd iets romantisch, met haar knusse cabines en het rijdende restaurant. We zijn er zeker van dat alles vanaf nu beter zal worden. Na een flinke opkikker van de beruchte Vietnamese koffie, lopen we moeiteloos met onze zware bepakking richting het kleine station. Tijdens het kopen van tickets valt de electriciteit een paar keer uit, wat overigens geen ongewoon verschijnsel is in Vietnam. Het is in ieder geval te hopen dat ziekenhuizen van een ander elektriciteitsnetwerk gebruik maken.

In Vietnam is het haast onmogelijk om te ontsnappen aan speciale ticketprijzen voor ‘buitenlanders’. Wat de lokale bevolking betaalt voor een kaartje is onduidelijk en waarschijnlijk een staatsgeheim. Maar wat wel duidelijk is, is dat de prijs voor een enkeltje naar Da Nang voor toeristen bijna een half Vietnamees maandsalaris kost. We zien onszelf daarom genoodzaakt om in plaats van de bejubelde slaapcabine, een stoel te boeken voor de komende twaalf uur. Na het kopen van de prijzige tickets (met opschrift: buitenlander) haasten we ons naar het platform, want het getoeter van de trein is in de verte te horen. Desondanks duurt het alsnog een kwartier voordat de ploeterende trein het station binnen rolt. Het zien van de gehavende wagons vaagt in een klap alle hoop op een romantische treinrit weg.

Enigszins twijfelend betreden we de wereld van de Aziatische spoorwegen, naïef zoekend naar onze stoelnummers en tot vermaak van de grinnikende Vietnamezen in de cabine. Ondanks dat we hier en daar al wat beestjes hebben opgemerkt, gaan we aanvankelijk rustig op onze stoel zitten. De deuren zijn nu gesloten en de trein komt schokkend in beweging totdat de topsnelheid van ongeveer 25 km/h bereikt is. Plots klinkt er een doordringende gil van mijn vriendin. Want naast de Vietnamezen en wij als ‘buitenlanders’, blijkt er nog een derde categorie passagiers mee te reizen naar Da Nang; kakkerlakken. Alle soorten en maten. De komende twaalf uur zitten we opgesloten in een cabine met duizenden kakkerlakken, die voor de Aziaten onzichtbaar lijken te zijn en ongehinderd over alle tafels, stoelen, kussens, benen en hoofden krioelen. De eerste tijd proberen we nog terug te vechten, wederom tot vermaak van de inmiddels schaterende medepassagiers. Maar voor elke geplette kakkerlak komen er drie terug. Na een poosje begint onze vechtlust af te nemen en afgezien van een gefrustreerde slag met de slipper hier en daar, laten we het maar op zijn beloop.

De overige passagiers gaan rustig door met het spelen van bordspellen terwijl zespotige ziekteverspreiders de cabine overnemen. De kalmte die gemanifesteerd wordt door Vietnamezen onder zulke omstandigheden is indrukwekkend. Deze ultieme zen modus wordt nog eens bevestigd als ik een naderende kakkerlak weg tik, en onverhoopt op het hoofd van een slapende juffrouw terechtkomt. Ze verroert geen spier, terwijl de lange voelsprieten haar gezicht aftasten.

Ontsnappen naar Hue

Omdat het ons niet lukt deze staat van meditatie te bereiken, besluiten we uit te stappen in Hue, zo’n tweehonderd kilometer voor eindbestemming Da Nang. Het kleine kopje Vietnamese koffie houdt ons nog steeds op de been, en zonder enige tekenen van vermoeidheid wandelen we de straten van Hue op. Het is inmiddels dageraad, en de bekende oranje gloed verlicht de horizon, wat bij ons zorgt voor een sterk gevoel van opluchting. Het kost niet veel tijd om erachter te komen dat Hue een stad is van oogstrelende schoonheid. Letterlijk. Want in contrast met de weerzinwekkende trein, lijkt deze stad de belichaming van hygiëne. Vooral in het ochtendgloren is het een genoegen om hier te vertoeven. Het weertype is bovendien aangenamer, met minder luchtvochtigheid en een frisse wind. Na een poosje slenteren horen we rumoer in de verte en volgen het geluid. Kort daarop aanschouwen we de Vietnamese variant op ‘Nederland in beweging’, een opmerkelijke vertoning waarbij honderden ouderen groepsgewijs de dag beginnen, bloedserieus dansend op vergeten krakers uit de jaren tachtig. Een melancholisch aanzicht.

Snel laten we de bulderende luidsprekers achter ons en starten de helse zoektocht naar een onderkomen. We weten inmiddels dat, wanneer het om hotelbeoordelingen gaat, Vietnamese hotels een aangepaste wijze van interpreteren vereisen. De hotelscore delen door 1,4 volstaat doorgaans om tot een betrouwbaar oordeel te komen. Een Vietnamese 8 is dus in ‘werkelijkheid’ een 5.7. Het nadeel van deze meting is dat er na filteren er slechts een handjevol peperdure accommodaties overblijft, waaronder de lokale Hilton.

Toch vinden we een goed onderhouden hotel en slaken een zucht van opluchting wanneer we neerploffen op het kakkerlak-loze bed. Al wordt ik diezelfde nacht nog wel een paar keer zwetend wakker, zoekend naar mijn slipper.

Een bitterzoete nasmaak

Hue verschilt wezenlijk van haar noordelijke tegenhangers zoals Hanoi en Tranh Hoa. Laatstgenoemde zijn steden die je de illusie kunnen geven dat er geen uitweg is. Waar veilig oversteken een topprestatie is. En waar roken mogelijk gezonder is dan lucht inademen. Hue ontbeert het, behalve de eindeloze stroom scooters, aan dit alles. Haar lange, rechte promenades worden afgewisseld door plantrijke parken, gelegen aan wijde voetgangerspaden. Na een verkoelende douche begeven we ons naar de voetgangersstraat. Het is onze eerste kennismaking met het feit dat voetgangers de prioriteit hebben boven lawaaiige scooters en ronkende vrachtwagens. De duizend meter lange wandelstraat is ‘s avonds afgezet met hekken, waardoor rustzoekende toeristen en stedelingen voor even verlost zijn van het toeterende gekkenhuis overdags.

Ook is Hue een toonaangevende studentenstad. En zoals bij veel studentensteden wereldwijd het geval is, betekent dit veel levendigheid en bruisende straten. We slaan de rijen toeristische cafés over en ploffen neer op een terras, volgepakt met zorgeloos ogende studenten. De verdeeldheid tussen reizigers en de lokale bevolking is hier goed zichtbaar. Westerse restaurants zitten halfvol met schuchtere westerlingen die westers eten bestellen. Andere cafés barsten uit elkaar door de honderden luidruchtige Vietnamese studenten.

Onder het genot van een Saigon Bia’tje, erkennen we beide de ambivalentie van een reis in Vietnam. Nét op het moment dat je gillend terug wil naar Europese standaarden, ontdek je weer een betoverende plek of stad die je van gedachten doet veranderen. En dat zorgt voor een onvoorspelbaarheid die je geboeid houdt. In ons geval zelfs van Hanoi tot aan Ho Chi Minh Stad, waar we na vier weken vaarwel zeggen tegen dit rauwe Aziatische land.

An Introduction

Hi there! Glad you found your way to the site. I’m Stefan, the establisher and author of The Social Writer. In this introduction, I will give a small impression of me as a person, followed by some history of the site. I started to exist back in 1991, in a mid sized town called Groningen, located in the northern part of The Netherlands. As a child, I was quite privileged to grow up in Haren, a gorgeous settlement known for its wealthy inhabitants, lush green parks and impressive villas and grand mansions. I was certainly very lucky to spend my childhood there, and I believe that the beauty and calmness of that town has instilled me with lots of hope ever since. It surely had its share in my strong idealistic endeavours I embrace today. We were a middle class family that didn’t face many financial difficulties. It was in the small town of Haren that I was confronted for the first time with (financial) inequality, subcultures, status roles and our market based consumer society, experiencing all of the challenges and difficulties inherent to these phenomena.

On the contrary, I have experienced many dark and bitter times which left deep carvings on the shape of my personality. Around the age of twenty, my family fell apart. And all the way from early childhood, via adolescence, eventually reaching adulthood, an abundance of misery battered upon me. To a certain degree however, I managed to also have a taste of the sublimity that life has to offer, and that’s primarily thanks to a thing called travel.

But the real revelation began when I found a possibility to untie myself from the confinement of my past and grabbed the opportunity to study something close to my heart: Social Work. Simply helping others. Next to its main curriculum consisting of psychology and sociology, I was taught on how to reflect upon my emotions. It meant the starting point of a long and probably neverending internal search for answers, to bring clarity about the ways and means of my scarred self.

Now, in 2020, some years have passed since the graduation, but the enormous interest for humanities remained with me, and is thoroughly practised by means of reading, meditating, reflecting and later on: writing. It’s nothing more than my thoughts converted into words. Some of my favourite books include: 1984 by George Orwell and The Course Of Love by Alain De Botton, as well as many other works on ancient philosophy and psychodynamics, like those of Irvin Yalom.

The Social Writer is simply a coalescence of the words Social Work and Writer. In the beginning, writing went a little too passionate, I would say, since it often resulted in being knocked out behind my writing desk at 3 AM with red eyes because of a coffee overdose: Irony wants that writing and sociability can hardly coexist.

Nevertheless, I’ve found that we live in rather interesting times. So I intended to write about anything I assumed to be noteworthy. Which is to say, quite a lot. So I refocused towards specific topics, roughly revolving around stories on humanity and society. After a year of writing without an audience, my lovely girlfriend remarked that keeping these notes locked in my computer until eternity, would be quite senseless. And she was right. An outlet needed to be found. Thus, in the summer of 2019, The Social Writer was launched.

Next to this, the difference between a blog and this page is roughly that a blogger is expected to be almost continuously active, and posting regularly to keep its followers’ attention. But for me, under such pressure, no ideas of sensible value would flow from my mind onto the writing pad.

I therefore think it’s safe to say that the frequency of new additions to the page ought not to exceed once, perhaps twice a month, in order to preserve its originality and inspiration. (And to not annoy the audience too much.)

At last, beware that some writings are drenched in sarcasm and irony, while others may have a more earnest approach. Yet they’re all genuine and somehow based upon what I’ve read or experienced in real life. In most of the Social Writers’ stories, I pursue to take its reader (you) on a small, perspective changing journey.

Stefan, 23-04-2020.